Pubertijd
“Op de basisschool was ik altijd al nét iets te dik en dat zette door in mijn puberteit. Ik was nog steeds nét iets steviger. Als 15-jarige niet heel dik, maar gewoon voller dan de gemiddelde tiener. En toch, ondanks dat ik er in de puberteit veel verdriet van had, want ik wilde niets liever dan dun zijn, was ik niet onzeker. Ik was me heel bewust van mij voorkomen, een stralend uiterlijk met een aanstekelijke lach. En als er momenten waren dat ik me opgelaten voelde of toch onzeker, dan kwam de oude vechtersbaas in me naar boven en speelde ik met mijn pokerface de zekere Rachel.
Maar ik had wel een missie: ik wil dun worden. Ik ben toen begonnen met zo weinig mogelijk eten. Wat alleen maar resulteerde in heel streng zijn en op een ander moment totaal de mist in gaan met veel te veel snoep en eten. Resultaat was, dat ik heel mijn puberteit ongeveer even dik ben gebleven. En dat continue falen, het mislukken, het niet halen van mijn doel en nog steeds mezelf te dik voelen, daar heb ik veel verdriet over gehad.
Ik wilde graag dun zijn, maar ik had met mijn verstoorde eetpatroon inmiddels een totaal verkeerde relatie tot eten. Ik at niet om te voeden, ik at en snoepte alleen wat ik lekker vond. Daarnaast zag je heel duidelijk de genetische gen z’n rol doen. Kom je met 4 kinderen uit hetzelfde nest, was het overduidelijk dat mijn middelste zusje meer mijn moedersgen had geërfd en ik en mijn jongste zusje die van mijn vader z’n kant. Kon mijn dunne zusje haar bord wegschuiven ‘want ze hoefde niet meer’ vochten mijn jongste zusje en ik om the leftovers. Daarnaast is in een huis met 6 mensen er altijd wel iemand met eten bezig. Na het avondeten begon er een met een plak peperkoek, de volgende smeerde een boterham, de volgende maakte een tosti. De geur door het huis van de tosti kon mijn vader ertoe zetten om laat in de avond de frietpan nog aan te zetten voor wat snacks.
Daarnaast is altijd alles overdadig geweest. Alles veel. We waren natuurlijk ook met velen. Maar ik heb in ieder geval een groot aandeel gehad dat niets over de datum zou raken ;-))De genetische aanleg, mezelf eten ontzeggen, falen en weer overdadig toegeven, heeft de hele toon gezet bij mij in mijn verstoorde eetrelatie. Lekker eten was alles wat ik niét mocht. Ik vond het oneerlijk en ervoer mijn eetstrijd als levenslang.”