gratis verzending & volgende dag in huis


Ik viel 19 kilo af met Slinc.

Ik ben afslank- en voedingscoach en oprichtster van Slinc. Mijn passie voor dit vak is ontstaan uit mijn eigen ervaring met afvallen. Ik viel in totaal 19kg af met Slinc. Wat een magisch gevoel, dacht ik, dit wil ik delen! En dat doe ik vol enthousiasme, passie en een dosis vakkennis.

Hi! Ik ben Rachel Hulshof

Mijn strijd met eten begon al toen ik klein was. Ik ben altijd nét iets te zwaar geweest. Een nét iets te mollig kind, een iéts te stevige tiener en toen ik voorbij de 18 was bleef mijn overgewicht rond de 15kg schommelen. Ik ondernam vanalles om af te vallen. Op eigen kracht, wat voornamelijk in hield: zo weinig mogelijk eten (fout!) en onder begeleiding.

Alle clubjes heb ik gehad, begeleiders, maar niks motiveerde mij om echt een keer door te zetten. Op de weegschaal gaan staan en 0,5kg zijn aangekomen en mijn coach zei: ‘Volgende week beter’ vond ik nou niet echt motiverend. Daar moet het niet van afhangen, ik weet het, ik moet het toch zelf doen. Maar ik vond het ook niet echt motiverend. Ik raakte niet geïnspireerd, niet gemotiveerd, ik miste spirit and fireworks!

En dat was mijn keerpunt. Want als het mij ergens niet aan ontbreekt, is het enthousiasme! ‘Ik kan dit zelf, en beter!’

Geen eetbuien meer

Inmiddels ben ik 19kg lichter (2 zwangerschappen buiten beschouwing gelaten ;-)) heb ik een eigen Food, Mind and Body programma Slinc., begeleid ik al 15 jaar vrouwen met Slinc. in mijn afslankstudio and best of all: ik voel me bevrijd van eten. Geen frustratie meer, geen (vr)eetbuiten meer, geen ‘dit mag ik niet’-eten meer. Zonder schuldgevoel kan ik nu genieten van lekker eten en toch op gewicht blijven.

Hoe ik dat doe? Slinc. gaat verder dan alleen afvallen. Slinc. leert je ook hoe je op gewicht kunt blíjven. Volg mijn blogs, laat me je inspireren, motiveren en enthousiasmeren. Raak overtuigd en vind je eigen kracht.

Lees ter inspiratie hieronder mijn verhaal over mijn strijd met de kilo’s. Ga er wel even voor zitten, want het is een heel levensverhaal. ツ

Afvallen met Slinc.

Baby

“Ik was het Sinterklaas cadeautje voor mijn 2-jarige broer. Op 6 december 1977 ben ik geboren. Ik had gitzwart haar en ik was heel klein. Ik woog maar 2900 gram. ‘Ome Jan hield jou in 1 hand vast, zo klein was je’ zegt mijn moeder altijd. ‘Die schade heb ik in mijn puberteit wel ingehaald’, is mijn standaard grapje. Ik heb nog 2 jongere zusjes, we schelen allemaal 2 jaar. Een groot en warm gezin.”

Kleuter

“Ik was een brave kleuter. Lief voor andere kindjes en lief voor de juf. Ik raakte verlegen als ik de volle aandacht kreeg in een groep. Dan ging ik heel zachtjes praten. Braaf en lief, maar ik liet me zeker niet op mijn kop zitten. Ik had een sterk eigen willetje. Ik was niet op andere gedachte te brengen als ik ergens mijn zinnen op had gezet. En als ik ergens geen zin in had, weigerde ik pertinent.”

7 jaar

“Als kind was ik een ijverige leerling. Ik was enorm leergierig, wilde graag alles goed doen en haalde graag een wit voetje bij de leraar of lerares. Zo mocht ik in groep 5, toen ik 7 jaar was, de lerares assisteren toen de hele klas brei les kreeg. Mijn moeder was met 4 kinderen heel bedrijvig in het zelf maken van kleding. Verschrikkelijk vond ik dat als ze de tafel bezaaid had met uitgeknipte patronen en ik voor mijn gevoel uren moest stilstaan omdat ze alles moest afzetten met naalden. Passen en weer afspelden. Passen en weer afspelden. Dodelijk vermoeiend. Maar god, wat was ik blij dat mijn moeder mij op jonge leeftijd had leren breien. Want ik kon iets wat heel de klas nog moest leren én ik mocht als persoonlijk assistent van de juf door de klas paraderen om iedereen te helpen. Ik vond dat een machtig gevoel, een kleine juf zijn.”

Communie

“Ik deed mijn communie op 8-jarige leeftijd. Ik was heel erg onder de indruk van de grootsheid van de kerk en het verhaal van Jezus. En van de speculaas bij de thee. We begonnen elke bijeenkomst met een kop thee en speculaas. Dat was voor mij een grote stimulans om geen enkele bijeenkomst te missen. Dat je gedachte afdrijft van de les en dat gedachte blijven haken op dat laatste speculaasje. Zal ik hem pakken of niet? De eerste aanwijzing van mijn focus op snoepen. Zo jong als ik me kan herinneren, was ik snel in de ban van snoep. Veel snoep, stiekem snoep. Ik hoorde een zak kraken en mijn oren stonden op scherp. Ik kon mezelf ook echt over-eten als kind. Op een verjaardag veel te veel snoepen en dan was ik heel de nacht aan het overgeven. Puur teveel gesnoept. Ik was ook niet zo’n spillebeen zoals al mijn klasgenootjes. Stokjes als beentjes. Ik was voller. Ronde toet, een buikje en duidelijk geen stokjes benen.”

9 jaar

“Ik zocht in het jaar van mijn communie veel steun in het geloof, samen met mijn ouders, om te bidden voor mijn broer. Hij heeft als 10-jarige 5 jaar gevochten tegen lymfklierkanker en heeft het uiteindelijk gelukkig overwonnen. Nu dat ik zelf moeder ben, snap ik nog meer hoe het verdriet, wanhoop en onmacht moet zijn geweest voor mijn ouders. Toen was mijn besef heel anders. Ik was bezig met het jongetje naast mijn broer in het ziekenhuis waar ik verliefd op was. Hij was overigens ook ernstig ziek en is (bleek jaren later) op 16-jarige leeftijd overleden. Dat ik weer bij mijn oom en tante mocht slapen (omdat mijn ouders weer naar het ziekenhuis in Nijmegen moesten) die voor mij een konijn hadden gekocht. En ik was bezig met mijn prachtige prinsessenjurk, die mama voor mij maakte voor mijn communie. Ontzettend over-de-top, dat was wel duidelijk na alle blikken van mijn klasgenootjes. En overigens ook van alle moeders. Ik voelde het wel, een beetje die schaamte, maar gelukkig overheerste het immense gevoel of being a princess.”

Gepest

“De laatste jaren op de basisschool zette de toon voor mijn gevoel nu, als ik denk aan de basisschool. Merkkleding bepaalde of je erbij hoorde of niet. En dat zat er voor ons niet in als gezin met 4 kinderen. Zelfgemaakte kleding en kleding doorgegeven van nichtjes maakte mij niet populair. En ik was natuurlijk nét iets te dik. Doelwit om gepest te worden. Maar dat liet ik niet over mijn kant komen. Niet heel charmant, maar ik vocht letterlijk terug. Echt vechten, ook met jongens. Ik kan me ook niet anders herinneren dat ik vaak op kinderfeestjes werd uitgenodigd, niet omdat ze mij leuk vonden, maar omdat ze bang voor me waren. Maar goed, dat is mijn eigen ervaring geweest. Ik weet nu dat je nooit moet invullen wat anderen van jou denken, want dat weet je nooit. Dus nu hou ik vast aan de gedachte dat ze me gewoon echt leuk vonden.”

12 jaar

“In die tijd begon ook het stiekeme eten. Ik kocht van mijn zakgeld een zak chips en ging dat samen met een vriendinnetje op een bankje opeten. Maar ik deed het steeds vaker en schaamde me, dus vroeg ik mijn vriendinnetje niet meer mee. Ik ging alleen. Alleen op het bankje of snoep verstopt in mijn kamer. Als ik het nu weer zo opschrijf, voel ik dat kleine verdrietige meisje weer binnenkomen. Een ontstopbare drang om te snoepen en mezelf aan de andere kant rot voelen over hoe ik eruit zag.’

Middelbare school

“De middelbare school. Ik vond vooral de anonimiteit op zo’n grote school een verademing. Nieuwe mensen, nieuwe regels, nieuwe wetten. Maar er was ook aansluiting. Ik maakte nieuwe vriendinnen. Mijn leergierigheid en streven naar perfectie ging tot het uiterste. Ik was een brave leerling die hoge cijfers haalde. Ik was ook zo’n leerling die niet kon leren voor alleen maar een 6-je. Altijd 8 en 9-ens. Als ik iets doe, doe ik het goed. Dat was toen zo, dat is nog steeds zo. Geen half werk. Op stap gaan deed ik wel, maar echt altijd alles binnen de lijntjes. Ik ging ook voor het eerst onder een sport, ik werd lid van de atletiekvereniging. Uiteraard totaal niet uit een sportief oogpunt, maar puur om af te vallen. Gelukkig vond ik het ook leuk.”

Pubertijd

“Op de basisschool was ik altijd al nét iets te dik en dat zette door in mijn puberteit. Ik was nog steeds nét iets steviger. Als 15-jarige niet heel dik, maar gewoon voller dan de gemiddelde tiener. En toch, ondanks dat ik er in de puberteit veel verdriet van had, want ik wilde niets liever dan dun zijn, was ik niet onzeker. Ik was me heel bewust van mij voorkomen, een stralend uiterlijk met een aanstekelijke lach. En als er momenten waren dat ik me opgelaten voelde of toch onzeker, dan kwam de oude vechtersbaas in me naar boven en speelde ik met mijn pokerface de zekere Rachel.

Maar ik had wel een missie: ik wil dun worden. Ik ben toen begonnen met zo weinig mogelijk eten. Wat alleen maar resulteerde in heel streng zijn en op een ander moment totaal de mist in gaan met veel te veel snoep en eten. Resultaat was, dat ik heel mijn puberteit ongeveer even dik ben gebleven. En dat continue falen, het mislukken, het niet halen van mijn doel en nog steeds mezelf te dik voelen, daar heb ik veel verdriet over gehad.

Ik wilde graag dun zijn, maar ik had met mijn verstoorde eetpatroon inmiddels een totaal verkeerde relatie tot eten. Ik at niet om te voeden, ik at en snoepte alleen wat ik lekker vond. Daarnaast zag je heel duidelijk de genetische gen z’n rol doen. Kom je met 4 kinderen uit hetzelfde nest, was het overduidelijk dat mijn middelste zusje meer mijn moedersgen had geërfd en ik en mijn jongste zusje die van mijn vader z’n kant. Kon mijn dunne zusje haar bord wegschuiven ‘want ze hoefde niet meer’ vochten mijn jongste zusje en ik om the leftovers. Daarnaast is in een huis met 6 mensen er altijd wel iemand met eten bezig. Na het avondeten begon er een met een plak peperkoek, de volgende smeerde een boterham, de volgende maakte een tosti. De geur door het huis van de tosti kon mijn vader ertoe zetten om laat in de avond de frietpan nog aan te zetten voor wat snacks.

Daarnaast is altijd alles overdadig geweest. Alles veel. We waren natuurlijk ook met velen. Maar ik heb in ieder geval een groot aandeel gehad dat niets over de datum zou raken ;-))De genetische aanleg, mezelf eten ontzeggen, falen en weer overdadig toegeven, heeft de hele toon gezet bij mij in mijn verstoorde eetrelatie. Lekker eten was alles wat ik niét mocht. Ik vond het oneerlijk en ervoer mijn eetstrijd als levenslang.”

Eerste baantje

“Mijn eerste baantje. Ik was nog geen blauwe maandag 16 jaar. Ik wilde zo snel mogelijk geld gaan verdienen. Dan kon ik kopen wat ik wilde. Geen merkloze broek, maar een echte Levis 501 die toen 100 gulden kostte. Helaas nog wel maat 33, maar ik was de koning te rijk. Wat was ik trots. Maar het was ook het gevoel dat het gaf van onafhankelijkheid, je eigen geld hebben, dat zorgde ervoor dat ik mijn eigen geluk kon creëren, want god wat werd ik blij van nieuwe kleding. Blij en trots. Nog steeds trouwens ;-))

Als schoenenverkoopster in een dumpzaak. Maar wat kon mij dat schelen, want mijn baantje bracht me meer dan alleen maar geld en onafhankelijkheid. Daar heb ik Ton, mijn huidige man, ontmoet.”

“Druk met school en een baantje. Het atletiek had ik opgegeven, maar een verslaving voor hardlopen had ik eraan overgehouden. Opnieuw niet uit sportief oogpunt, puur een samenloop van gunstige omstandigheden: kostenbesparend, een mooi park op loopafstand in de buurt mét loopcircuit en ik was van niemand afhankelijk. Ik kon dit gaan doen wanneer ik wilde. En mijn illusie van slank worden bleef hiermee levendig. Wat ik wel ontzettend lekker vond aan het hardlopen, was het goede gevoel over mezelf. Dat ik de discipline kon opbrengen om dit 2x per week te doen. En ik liep best veel, tussen de 5 tot 10 km. Ik was trots op mezelf. Dat is een lekker gevoel. And nothing tastes as good as being proud feels.”

Verliefd

“Verliefd zijn is heerlijk. Maar Ton gooide op mijn jonge leeftijd wel wat roet in mijn puberale hormonen. En dat ging ten koste van mijn school. Ik zakte voor mijn eindexamen VWO, ging tijdens mijn herkansing jaar samenwonen met Ton en ben echt op het nippertje geslaagd. Maar toen had ik natuurlijk niks zin meer in school. Ton was 27 en werkte, ik woonde samen en was verknocht aan het veilige en vertrouwde Eindhoven. Het hele onbekende, zo’n grote universiteit waar je in collegezalen zit, een onbekende stad, gaan reizen met de trein. Ik ben echt een analfabeet op het gebied van openbaar vervoer. Ik heb ooit in de trein richting Groningen gezeten, terwijl ik naar Eindhoven moest. In de verkeerde bus stappen; zit ik 30 minuten lang de hele route mezelf te vervloeken om weer op het station uit te komen. Ik snap gewoon heel dat systeem niet. Dat vele reizen, ik kreeg het gewoon spaans benauwd van het idee alleen al. Maar toch, ik wilde mijn ouders niet teleurstellen, ik snapte de noodzaak ook wel. Maar geen rechtenstudie zoals ik altijd geroepen had, het werd de NHTV (hoge school voor Verkeer en Toerisme) in Breda. 2-jarige opleiding.

Tja, ik was 2 weken bezig, boeken waren net gekaft. Ik zat op het perron in Eindhoven en zag mijn trein stoppen. Ik kreeg mijn lijf gewoon niet van dat bankje af. Misschien ook wel omdat inmiddels mijn gewicht een hoogtepunt had bereikt van 73kg, want dat doet samenwonen dan ook weer met je. Maar ik bleef zitten. Ik zag mijn trein wegrijden reed op mijn fiets terug naar huis. Ton was heel verbaasd: ‘Wat doe jij thuis?’ Ik stop ermee. And that was that.”

21 jaar

“Geen studie dus, maar ik ging werken. Mijn weekendbaantje bij de Kruidvat werd een fulltime job. Ik vond het overigens ontzettend leuk werk en ik had ambitie. Dat ben ik dan weer. Ik wil er daar weer alles uithalen. Je doet het goed of je doet het niet. Ik deed een cursus geneesmiddelen en werd assistent bedrijfsleider. Ik vond het echt heel leuk werk, maar het was zwaar. En na 2 jaar was de rek er wel uit en had ik inmiddels ook meer rust in mijn donder. Ik was 21 jaar. Wat zijn mijn toekomstplannen? Binnen het bedrijf van mijn vader kwam een secretaresse functie vrij. Met totaal geen ervaring, maar met mijn belofte van een opleiding Secretaresse werd ik aangenomen. Zo rolde ik het bedrijfsleven in. En zo rolde de zuur verloren kilo’s van mijn laatste lijnpoging er ook steeds meer aan met zittend werk.”

Vakantie Amerika

“En voor de eerste keer Amerika. Die vakantie kostte mij 5kg. Dat is echt mijn dieptepunt, maar tegelijk ook mijn hoogtepunt geweest. Na die eerste vakantie in Amerika was ik in shock. Ik was in 4 weken 5kg aangekomen. Huilend zat ik op de bank en terwijl ik de chips nog in mijn mond stopte, huilde ik: ‘Ik wil echt afvallen Ton.’ Er moest nu écht iets gebeuren. Ik was inmiddels 23 jaar en durfde voor het eerst toe te geven: ik had hulp nodig.”

Gewichtsconsulente

“Ik ging onder begeleiding van een gewichtsconsulente afvallen. En dat is het beste wat me ooit is overkomen. Ik leerde daar de logica van de balans tussen energieverbruik en eten. Ik at meer dan dat ik ooit had gedaan en g**verdomme, ik viel gewoon af! Ik wist niet wat ik meemaakte. Ik mocht zoveel eten. En als broodfanaat was voor mij elke dag een feestje. Want ik at 5 boterhammen per dag. Ik snapte er niks van. En ik wilde het snappen. Dus ik slurpte alle informatie in me op die ze me vertelde. Ik ging me meer verdiepen in de theorie en maakte het me eigen.

De theorie was duidelijk. Maar mijn drang naar slecht, fout en lekker eten bleef. En daarnaast had ik een nieuwe verslaving en passie: Amerika. 2x per jaar gingen we naar Amerika, het land van de fastfood. Ik had daar mijn weg nog steeds niet gevonden. Er was geen balans tussen de nieuwe theorie en mijn oude vreetgewoontes. Het resulteerde in nog steeds onvrede over mijn lijf, nog steeds strijd met eten en worst of all: binge eating. Voor de leek onder ons: dat is absurd veel eten. Bij mij was dat heel bewust inkopen doen van zakken chips, chocola en koek. En vooral: stiekem. Ik was allesbehalve gelukkig als het ging om mijn gewicht, lijf en eten. Altijd frustratie en onrust.”

Nieuwe baan

“Ik ging op mijn 23ste ook een andere uitdaging aan in het secretaresse leven. Ik zat even zonder werk en nam als tijdelijke iets een receptiebaan aan bij een PR bureau. Ze vroegen mij om te blijven en ze boden mij een baan aan als Projectmanager. ‘Maar ik heb helemaal geen opleiding of ervaring in deze branche’, zei ik. ‘Dat geeft niks, je leert het vanzelf.’ Ik vond het ge-wel-dig. Een snelle wereld, de gedrevenheid van eigen ondernemers, de creativiteit en hard werken. Ik zoog alles op als een spons. Ik dank nog steeds grotendeels mijn succes als ondernemer aan die 5 jaar ervaring.”

Damage control

“Mijn gewicht bleef gedurende die 5 jaar redelijk gelijk. Na een Amerika vakantie ging het wat omhoog en dan deed ik weer wat maanden mijn best om het naar het oude niveau te krijgen. Damage control. Niet meer, niet minder. Het binge eating was min of meer verweven in mijn leven. Ik zag het meer als af-en-toe –een-uitspatting. Ik verbloemde mijn ontevredenheid over mijn gewicht met humor en zelfspot. ‘Oh, wil jij ook een koek Rachel? Ben je niet meer aan de lijn?’ ‘Nee, ik volg sinds vorige week het kiwi-dieet. Ken je dat niet? Echt top dieet, heel makkelijk vol te houden. Mag je álles eten, behalve kiwi’s.’ En dan lachten we allemaal. Maar dat mijn frustratie nog steeds groot was, bleek wel uit een confronterende opmerking van een collega. Na een zoveelste grap over mezelf zei ze: ‘Jij maakt echt altijd grapjes over je gewicht. Probeer jezelf eens te accepteren zoals je bent en anders: doe er wat aan.’ Zo, dat was even een deksel op mijn neus, maar zo waar! “

Afslankclubje

“De theorie was me inmiddels al duidelijk, maar ik vond een stok achter de deur wel heel fijn. Daarom ben ik bij een afslankclubje gegaan. Wekelijks op de weegschaal, samen in een groep. Totdat ik een keer op de weegschaal ging staan, 0,5kg zwaarder was en de begeleidster zei: ‘Helaas, volgende week beter.’ Ik snap dat ik het allemaal zelf moet doen, maar ik vond dit nou niet echt motiverend. Er was geen spiegeling. Niks geen harde aanpak: ‘Zeg Rachel, wat is dit nou?’ Ik werd niet getriggerd dus ik zocht naar iets anders.

Ik ging naar een afslankstudio. Onder persoonlijke begeleiding en doelgericht afvallen in een warmtecabine. Ik kreeg voedingsbegeleiding, maar ik wist inmiddels mijn begeleidster meer te vertellen over voeding dan zij mij. Daarnaast werd ik tijdens de sport begeleid door net een te jong grietje, broodmager, die dan mijn eetschriftje nakeek en me op de vingers tikte over mijn ‘bakje chips’. ‘Waarom eet je dan niet gewoon een yoghurtje?’ ‘Ja, jij zal vast een yoghurtje eten, plankje’, dacht ik. Gelukkig had ik nog gelogen over dat bakje dat natuurlijk gewoon een hele zak chips was!

Mijn resultaat bleef uit. Ik wilde wel heel graag, maar waarom lukte het me niet? Het concept was eigenlijk perfect. Beweging, voeding en begeleiding. Ik had ergens gewoon iemand nodig die mij kon triggeren. Me op scherp kon zetten. Me durfde te confronteren met mijn acties. Maar ook iemand die weet hoe ik dat een volgende keer anders kan doen. Enthousiast en met wat humor. Maar wel met kennis. Kwaliteit. Maar vooral ook: iemand die uit eigen ervaring kon meepraten in plaats van zo’n plankje die mijn uitspattingen van een bakje chips niet snapt, laat staan die hele zak chips. Iemand die weet waar ie het over heeft. En daar ging mijn 5 jaar creatieve ervaring en snelle denken: ik ga dit zelf doen!”

Opening In Shape Afslankstudio

“2 september 2006 open ik de deuren van mijn eigen afslankstudio: In Shape Afslankstudio Eindhoven. Ik was 28 jaar en net 15kg lichter. Want ik kan natuurlijk niet met 78kg vrouwen gaan vertellen hoe ze het moeten doen. En mijn hele drive voor mijn eigen onderneming en de volle overtuiging had mij voor het eerst in mijn leven gezorgd voor een spectaculair resultaat op de weegschaal. Ik was 15kg lichter. Ik woog nog maar 63kg. Ik was dolblij! Ik volgde een voedingsprogramma dat ik in mijn afslankstudio en 2 jaar later op de Nederlandse markt introduceerde als Slinc. Ik was 28 jaar en voor het allereerst in mijn leven voelde ik me slank en….   dolgelukkig! Ik kon mezelf in een winkelruit zien, denken: ‘Die is dun’ en dan beseffen: ‘Oh dat ben ik!’ Gaan shoppen, met twijfel een maat M uit het rek pakken en met verbazing zien dat ook die gewoon van mijn kont zakte. Ik was dun…. en ik was dolgelukkig.”

Oude gewoontes

“Mijn eerste jaar In Shape was ik zoekende. Ik was 15k lichter, voelde me top, maar ook nu slopen oude gewoontes terug in mijn hoofd. Programma’s voorhanden in mijn studio deed ik de ene dag Slinc. de andere dag proteïne, dan weer een fruitdag. Ik was helemaal de weg kwijt. En het ergste was: het binge eating kwam extreem terug. Ik sloot om 21.00 uur ’s avonds de studio en reed rechtstreeks naar de supermarkt en kocht een zak chips, chocola en nootjes. Ik at het allemaal op in de auto op weg naar huis en kill the evidence, alles in de prullenbak. Ik was ten einde raad. Ik wil hiervan af, maar ik wist niet hoe. Ik ging uiteindelijk naar de huisarts en ik kreeg een doorverwijzing. Maar na een zoveelste ‘eet aanval’ dacht ik: ‘Dit kan zo niet langer. Als ik de studio nog 30 jaar heb, dan moet ik een manier vinden om op gewicht te blijven.’ En dat is mijn ommezwaai geweest.

Door mezelf altijd af te vragen: ‘Waarom doe ik dit?’ bleef ik eigenlijk een excuus voor mezelf formuleren om te mogen eten. Want ja, ik weet niet wáárom ik het doe, dus mág het. Ik nam 2 stellingen in: ‘Ik wil dit niet meer, ik kies ervoor om dit niet meer te doen’ en ik mocht van mezelf niets meer extreem doen. Dus ook niet ‘extreem’ lijnen. Gewoon eten. Normaal. Terug naar de basis. En vasthouden aan mijn stellingen.”

Vliegende start

“In Shape maakte een vliegende start. De mond-op-mond reclame was mijn beste reclame. Want iedereen haalde goede resultaten, daar zorgde ik wel voor. Ik zat er bovenop. Linksom of rechtsom. Uiteraard wel altijd op de voorwaarde dat iemand zelf optimaal gemotiveerd is om af te vallen. Merkte ik tijdens een intake dat het daaraan teveel ontbrak dan was ik heel duidelijk: ‘Het is een prachtig hulpmiddel om af te vallen, maar jij moet dit zelf gaan doen. Jij maakt je eigen succes. ‘ De eerste 3 jaar werkte ik fulltime. Dat zijn 6 ochtenden en 4 avonden. Maar ik deed het elke dag met alle liefde, plezier en enthousiasme. And it paid off. Mijn klantenbestand groeide, In Shape groeide. Ik goot In Shape in een franchiseformule en in 2010 opende de eerste franchisevestiging in Best. Slinc. had ik inmiddels op de Nederlandse markt geïntroduceerd.”

Rust

“In Shape liep goed en langzaam kwam er rust. In de hectiek van ondernemer zijn, altijd bezig zijn, kwam er toch ook ritme en rust. En dan gaat het bij mij kriebelen. Deze keer waren het andere kriebels. Ik wilde graag een kindje. Maar ik bleek PCOS te hebben. Dat is dan wel weer heel kenmerkend, dat is een aandoening die veel vrouwen hebben met overgewicht. PCOS houdt in dat je geen folikel rijping hebt en dus geen eisprong. Na 13 maanden, een traject van ziekenhuisbezoekjes, hormonen, en een operatie had ik een eerste eisprong. En ik heb het altijd geroepen: ‘Ik heb er maar 1 nodig, die pak ik.’ En ik heb woord gehouden.”

Trouwen

“We trouwden op 7-7-2009 in Las Vegas. Ton en ik zijn sinds onze eerste Amerika reis helemaal Amerika gek. Het kinderlijke enthousiasme van de mensen, de openheid en de prachtige natuur. Wat veel mensen als ‘nep’ ervaren, ervaar ik als een verademing. Hun uitbundigheid geeft mijn eigen enthousiasme de vrijheid. De ultieme manier om te begrijpen wat ik bedoel, is naar een pretpark gaan. Duikt in Nederland iedereen weg als er om een vrijwilliger in het publiek wordt gevraagd, springt daar iedereen op: pick me, pick me! Moet het Nederlandse publiek langzaam loskomen, kent de Amerikaan totaal geen schaamte en moedigen ze elkaar alleen maar aan: hoe gekker, hoe leuker! ‘Landen in Amerika’ voelt voor mij als ‘thuiskomen’. Ons trouwen in Las Vegas was heel-fout- Amerikaans-uitgedrukt: a dream come true. Helemaal omdat ik er achteraf zwanger bleek te zijn, zonder dat ik het op dat moment wist. Van mijn allereerste eisprong, was ik zwanger. Mijn Ian was erbij.”

Zwangerschap

“Mijn zwangerschap van Ian zette mij op scherp in. Ik was inmiddels 3 jaar op gewicht en had balans gevonden in mijn eten en in mijn hoofd. Voor het eerst in mijn leven kon ik uitspreken dat ik niet meer het gevoel had dat ik ‘levenslang’ had. Eten voelde voor mij niet langer een als frustratie. Ik had de mindswitch gemaakt van: ‘Ik mag het niet, maar ik wil het’ naar ‘Ik mag het, maar ik kies ervoor om het niet te doen.’ Niet langer levenslang, ik was bevrijd uit mijn eigen web.

Inspireren

“Ben ik slank? Ik vind mezelf niet super slank. Maar ik vind mezelf mooi zoals ik ben. Daar gaat het uiteindelijk om. Ik voel me goed en ben trots op mezelf. Ik ben het meest blij met de rust die ik heb als het gaat om eten. En dat is een gevoel wat ik wil delen. Ik heb mezelf helemaal verdiept in de kwestie: ‘Hoe kun je jezelf her-programmeren als het gaat om ‘omgaan met eten’? Genieten van eten? Eten om te voeden? Geen extremiteiten meer? Niets uit studieboeken, maar puur eigen ervaring.

Daar is het begeleidingsprogramma van Slinc. uit ontstaan. Meer begeleiding in ‘op gewicht blijven’ Fase 2 Stabiliseren, Fase 3 Balans, het dagboek My way of Life en de workshop ‘Op gewicht blijven. Ik mag dit al meer dan 15 jaar delen op lokaal niveau in mijn afslankstudio, maar ik wil meer mensen bereiken. Ik wil ook graag voor jou iets kunnen betekenen. Ik wil ook jou graag inspireren om jouw eigen innerlijke motivatie en kracht te vinden om af te vallen en nooit meer zwaarder te worden. Let’s do this, together!”